APATOSAURUS
|
Apatosaurus (bedrieglijke hagedis) leefde 150 miljoen jaar geleden in Noord-Amerika. Apatosaurus is ongetwijfeld, vooral onder de naam Brontosaurus, één van de meest bekende dinosaurussen. Apatosaurus ajax werd in 1877 ontdekt en kreeg zijn naam van Othniel Charles Marsh. Twee jaar later, in 1879, benoemde Marsh een nieuwe soort, Brontosaurus excelsus. Resten van Brontosaurus werden na nader onderzoek echter toegeschreven aan Apatosaurus omdat er te veel gelijkenissen waren tussen de twee geslachten. Hierdoor is Brontosaurus meer dan een eeuw een nomen dubium geweest, ondanks dit is Brontosaurus veel bekender bij het grote publiek dan Apatosaurus. Een studie uit 2015 concludeerde echter dat er genoeg verschillen zijn tussen Brontosaurus en Apatosaurus om hen als aparte soorten te beschouwen, waardoor Brontosaurus terug een geldig geslacht werd.
Apatosaurus is bekend van tientallen skeletten waarvan meerdere zo goed als volledig waren, waardoor veel over Apatosaurus geweten is. Doorheen de geschiedenis zijn er enorm veel soorten van Apatosaurus benoemd, waarvan enkel A. ajax en A. louisae als geldig worden beschouwd. A. excelsus, A. parvus en A. yahnahpin worden sinds 2015 beschouwd als soorten van Brontosaurus en dus niet meer van Apatosaurus, zoals vermeld in de vorige paragraaf. Apatosaurus ajax werd ongeveer 26 meter lang en woog 25 tot 30 ton, Apatosaurus louisae was met 22 meter en 20 ton iets kleiner. Net als alle leden van de Diplodocidae was Apatosaurus horizontaal gebouwd en had hij een lange, rechte nek, en een lange staart. Wat Apatosaurus onderscheidt van bijvoorbeeld Diplodocus, is zijn eerder robuuste bouw.
In de negentiende eeuw dacht men dat het Mesozoïcum gekenmerkt werd door de aanwezigheid van grote bossen, moerassen en vulkanen. Vroegere schattingen van het gewicht van Apatosaurus bekwamen resultaten die bijna het dubbele zijn van de meest recente schattingen. Men dacht dan ook dat gigantische dieren als Apatosaurus zich het grootste deel van hun tijd in het water bevonden, terwijl ze zachte waterplanten aten. Dit beeld dat men van Apatosaurus had wordt hiernaast mooi weergegeven in het schilderij van Charles R. Knight. In werkelijkheid leefde Apatosaurus in een gebied dat meer leek op de huidige savannes en leefde Apatosaurus gewoon op het land, zijn poten waren immers perfect in staat zijn lichaamsgewicht te dragen.
Lang werd ook gedacht dat leden van de Sauropoda in staat waren om op hun achterpoten te gaan staan om zo hoog in de bomen voedsel te kunnen verzamelen. Deze hypothese wordt al lang niet meer ondersteund. Leden van de Diplodocidae als Barosaurus, Diplodocus en Supersaurus hadden helemaal geen beweeglijke nek en hielden hun nek horizontaal, en konden zo begroeiing op de grond en alles tussen dat en enkele meters hoger verorberen. De tanden van Apatosaurus deden waarschijnlijk dienst als een soort hark waarmee naalden van takken geschraapt konden worden.
Lang werd ook gedacht dat leden van de Sauropoda in staat waren om op hun achterpoten te gaan staan om zo hoog in de bomen voedsel te kunnen verzamelen. Deze hypothese wordt al lang niet meer ondersteund. Leden van de Diplodocidae als Barosaurus, Diplodocus en Supersaurus hadden helemaal geen beweeglijke nek en hielden hun nek horizontaal, en konden zo begroeiing op de grond en alles tussen dat en enkele meters hoger verorberen. De tanden van Apatosaurus deden waarschijnlijk dienst als een soort hark waarmee naalden van takken geschraapt konden worden.
In het leefgebied van Apatosaurus kwamen meerdere grote carnivoren voor, zoals Ceratosaurus, Saurophaganax en de 11 meter lange Allosaurus. Ondanks Allosaurus' omvang, was Apatosaurus nog steeds een lastige prooi voor hem. Apatosaurus kon zich mogelijk met zijn duimklauwen verdedigen terwijl hij opgericht stond, zoals op de afbeelding hiernaast weergegeven is. Apatosaurus kon zich misschien ook met zijn lange zweepstaart verdedigen. Mogelijk joeg Allosaurus in groep, waardoor het waarschijnlijk makkelijker was om Apatosaurus te verslaan. Het feit dat Apatosaurus misschien in kuddes leefde zou dan weer in hun voordeel gespeeld hebben, maar hier zijn geen aanwijzingen voor.
Sommige wetenschappers geloven dat mannetjes in de strijd om een vrouwtje hun nekken tegen elkaar sloegen, net zoals giraffen dat tegenwoordig doen. Vrouwtjes waren in staat om gigantische hoeveelheden eieren te leggen, en zorgden waarschijnlijk ook helemaal niet voor hun jongen. Dat was ook helemaal niet nodig, zelfs als maar één jong per worp van tientallen eieren het overleefde, was dat voldoende om de soort te doen voortbestaan.
Sommige wetenschappers geloven dat mannetjes in de strijd om een vrouwtje hun nekken tegen elkaar sloegen, net zoals giraffen dat tegenwoordig doen. Vrouwtjes waren in staat om gigantische hoeveelheden eieren te leggen, en zorgden waarschijnlijk ook helemaal niet voor hun jongen. Dat was ook helemaal niet nodig, zelfs als maar één jong per worp van tientallen eieren het overleefde, was dat voldoende om de soort te doen voortbestaan.